42. I need U boy

- Czego miałbym nie wiedzieć? - powtórzył ojciec, wchodząc do pokoju z nietęgą miną. Bez skrępowania przysiadł naprzeciw dwójki. Matka szybko odsunęła się od niego i poprawiła włosy, które były w lekkim nieładzie.
- Nic nic, Soohyun. - odparła, przybierając aż nazbyt beztroski wyraz twarzy. Jungkook czuł jak drży, nadal bowiem stykali się ramionami. Ojciec był przerażający, wszyscy zawsze chodzili z zegarkiem w dłoniach, pilnując się na każdym kroku. Każdy nieodpowiedni gest groził poważną rozmową, nikt nigdy nie mógł się z nim o cokolwiek wykłócać, czy nawet zaproponować inne rozwiązanie.  Żarty też nie wchodziły w grę, tak więc fakt, że chcieli coś przed nim ukryć, będzie ostro skrytykowany.
Sam Kook strasznie się stresował. Gdyby chodziło o coś innego, to jakoś by to przeżył, ale przecież rozmawiali o związku z Parkiem, co było samo w sobie próbą samobójczą. Jeśli matka się złamie i powie, to po nim. Zginie na miejscu, a ona naprawdę była dość słaba i podatna, w dodatku na każde skinienie mężczyzny. W domu lekceważona, nigdy nic nie miała do powiedzenia, bo nieodpowiednie słowa były negatywnie odbierane przez męża.
Kook nie miał pojęcia, czy ten stan rzeczy jej się podobał. Od zawsze ojciec rządził, matka zaś chodziła do kosmetyczek, na zakupy, czy do opery. To całe jej życie, niezmienne od lat, jakby sens istnienia. Podstawowa kwestia: strach, czy wygoda? W każdym razie teraz się to nie liczyło. Podpadła, ojciec poczuł się zlekceważony.
- Zadałem pytanie. Odpowiedz, albo porozmawiamy inaczej. - mruknął tonem, który sugerował, by jego słowa wziąć poważnie, oraz który bez wątpienia sugerował kłopoty.
Matka milczała, Jungkook też nie miał pojęcia co wykombinować tak na poczekaniu. Byle co nie przejdzie, trzeba być ostrożnym, bo ojciec nie był tak głupi jak matka i wkręcanie go nieczęsto się udawało. Chyba, że jest się Jiminem, bo tylko on był wybitny pod względem kłamania i owijania sobie wszystkich dookoła palca.
- Jungkook. Mów! - warknął. Im głośniej mówił, tym większe kłopoty to zwiastowało, on jednak w tym momencie całkowicie zgłupiał, mając w głowie tylko pustkę.
- Nic się nie stało. Jungkook po prostu... Troszkę źle mu poszedł ostatni sprawdzian i się zestresował. - wypaliła nagle, łapiąc go za rękę i ściskając ją. - Bał się jak zareagujesz, bo możliwe, że nie będzie miał najwyższej oceny.
Jungkook ostatkiem sił powstrzymał się przed wykrzywieniem twarzy w geście zdziwienia nawet nie tyle faktem, że wymówka w takim stanie w ogóle jej przyszła do głowy, ale że wymyśliła ją w miarę sensowną. To niespotykane. Chyba się uda... Albo i nie.
- I o tym musiałaś pomyśleć? Nie rób ze mnie idioty do cholery! - skrzyżował ręce na torsie, niemal miażdżąc ją spojrzeniem. Po chwili utkwił swoje złe oczy w Kookim, który aż zamarł, zapominając przez chwilę o oddychaniu. - Komu na tobie zależy? Hm? Z twoją głupią matką się nie dogadam, więc ty mi powiedz.
Szlag. Ile słyszał? Przecież zdanie prędzej... Na bogów!
- Um... N-nikomu... - jęknął, zaciskając dłonie w pięści. Miał ochotę zwrócić swój posiłek z nerwów, skręcało go w środku niemiłosiernie. Ojciec zaś aż się uniósł i podszedł do nich, a jego twarz była zaczerwieniona z gniewu.
- Nikomu?! Może temu gagatkowi z pedalskim uśmieszkiem na ryju? - krzyk mężczyzny rozległ się w pomieszczeniu. Oboje z matką nagle zastygli, bojąc się ruszyć. - Jesteś pedałem?!
Jungkook zadrżał, nagle zapominając jak się mówi.
- Odpowiadaj! To chcieliście ukryć?!
- Kochanie...
- Zamknij się kobieto! Z tobą jeszcze się rozprawię! Jak możesz kryć coś tak wstrętnego i obrzydliwego?!
- On... Jungkook jest jeszcze młody, troszkę się pogubił i to dlatego. Na pewno jest normalny! - powiedziała cicho, nie panując za bardzo nad głosem, który wręcz emanował brakiem pewności.
- Ja mu radzę być normalnym, bo mogę mu to uzmysłowić innymi sposobami! - złapał go za koszulę i przyciągnął siłą do siebie. - Dajesz dupy Jungkook? Jakiś facet cię pieprzy?! Dajesz mu jak jakaś dziwka?! Może jeszcze nosisz sukienki jak mnie nie ma, co?!
- Tato... - jęknął, starając się powiedzieć coś sensownego, jednak nie potrafił. Bał się. Cholernie się bał i chciał uciec jak najdalej od tego krzyku i strasznego spojrzenia.
- Nie mów tak do mnie, dopóki jesteś zboczeńcem. Mój syn nie może być pedałem!
- Soohyun... Proszę... Nie stresuj go, on ma naukę, musi iść do szkoły! Na pewno jest normalny. - matka wstała i niepewnie złapała ojca za nadgarstek. - Jungkook porozmawia z Jiminem i to zakończy, prawda? - spojrzała błagalnie na Kooka, który skinął głową, nawet nie zdając sobie do końca sprawy z tego, o co go prosi. Był rozkojarzony, chciał tylko odejść do pokoju i się tam zamknąć.
- Nie pouczaj mnie kobieto! - warknął, całkowicie wkurzony tym gestem. Rozkazała mu, tak się nie robi. Nie w jego domu. - Nie będziesz się wtrącać! Ty wychowałaś go na pedała, to twoja wina! - puścił syna, czy raczej odepchnął go mocno na podłogę, ten zaś nie złapał równowagi i upadł na ziemię.
- Jungkook! - jęknęła matka, puszczając szybko rękę Jeona, chcąc podbiec do niego. Jungkook nie wiedział co począć, ledwo przysiadł na drewnianych panelach, starając się zebrać siły.
- Nie ignoruj mnie! - złapał ją za ramię i zmusił, by spojrzała na niego. - To przez ciebie jest nikim! Pozwoliłaś mu na tańce, śpiewanie i sama podniecałaś się, bo ten młody to Park! To patologiczna rodzina, ty wysłałaś tam mojego syna! Chorzy ludzie! Matka zajmuje się jakimiś pierdołami, ojciec tak samo! Dzieci są oderwane od rzeczywistości. Ta mała to pewnie też lesba! Chuj wie co oni tam wyprawiają!
- Nie mów tak... - szepnął Jungkook. Nie chciał tego mówić, to było samobójstwem, ale przecież wszyscy tam byli dla niego dobrzy. Nie mógł dać ich tak obrażać.
Ojciec na te słowa stał się fioletowy ze złości. Puścił matkę i złapał go za włosy, ze wściekłością szarpiąc go w swoją stronę.
- Coś ty zboczeńcu powiedział?! Jeszcze masz czelność się odzywać?! Mam cię nauczyć pokory, co?! - pociągnął go jeszcze bardziej ku górze. Nie było wątpliwości, lada chwila twarz Jungkooka stanie się czerwoną plamą.
- Nie! - krzyk matki rozległ się w pokoju. - Nie bij go, on jest jeszcze dzieckiem!
Złapała go za rękę, starając się powstrzymać przed zadaniem ciosu. Jungkook spojrzał na nią zaskoczony z dołu, czując jak łzy napływają mu do oczu. Czemu ona go broniła? Przecież ledwo pamiętała, że ma syna.
- Pyskujesz?!
- Jungkook, jedź do Jess, albo do jakiegoś znajomego... Tata musi ochłonąć. - spojrzała roztrzęsiona na chłopaka. Ojciec chyba wpadł w szał, bo puścił syna i zwrócił całą swoją uwagę na żonę.
- Sprzeciwiasz mi się?
- Soohyun... To... Tak nie można. To chwilowe załamanie, nie możesz go bić! - zrobiła krok do tyłu, po czym utkwiła wzrok z Jungkooku. - Nie robisz nic złego, prawda? Idź nocować do kogoś, jutro na spokojnie porozmawiamy... Musisz iść na lekcje.
- Ale...
- Idź stąd Jungkook...
- Nigdzie się nie ruszy! - warknął mężczyzna.
- Musi! Daj mu dzisiaj spokój! On się boi! Zaraz będzie płakać!
- Mężczyzna nie płacze! Widać jest pedałem i bliżej mu do baby! Wstyd dla całej rodziny!
Jungkook roztrzęsiony szybko wybiegł z pokoju, uciekając przed krzykami ojca i jego groźbami. Schował się w pokoju obok i drżącymi dłoniami wyciągnął z kieszeni telefon. Nie mógł poradzić nic na to, że Jimin był pierwszą osobą, o której pomyślał. Wybrał numer i przyłożył urządzenie do ucha, starając się zapanować nad szlochem.
- Moje Ciasteczko! Czym mogę ci pomóc, kochanie? - rozległ się głos Parka, całkowicie normalny, przyjemny jak zawsze.
- Jimin... - jęknął. Głupi głos mu drżał, jednak chyba nie było sensu w ukrywaniu wszystkiego. I tak Jimin wszystkiego się dowie. - Ja... Boję się. Mogę u ciebie dzisiaj spać?
- Kotek... Co się dzieje? Czemu masz taki dziwny głos? Płaczesz? Już po ciebie jadę! - słyszał jakieś szuranie, pewnie zaczął się ubierać.
- Ona wszystko powiedziała... Ojciec się dowiedział o nas...
- CO?! Zaraz będę. - metalowy brzdęk kluczy, zamykane drzwi. On zaś mimo wszystko coraz bardziej się bał, że zaraz ojciec tutaj wejdzie i go zabije. Słyszał przerażony głos matki. Ciągle powtarzała, że to chwilowe, że to taki wiek, ojciec zaś był rozjuszony jak lew. Powinien tam wejść? Obronić ją? Mógł ją przecież uderzyć w takim stanie... Czemu więc nie ma siły się ruszyć? Dlaczego zastygł, rozklejając się jak baba? Miał w głowie tylko Jimina. Chciał, by go stąd zabrał i gdzieś schował.
- Kookie, skarbie. Leć do pokoju i spakuj wszystkie niezbędne rzeczy. Będę za chwilkę. I najlepiej zamknij się w pokoju. Zadzwonię do ciebie jak będę pod domem, dobrze? Nie wchodź nikomu w drogę. - powiedział głośno i władczo. Dźwięk odpalanego samochodu. - Jakby co, to dzwoń, rozłączam się!
- Ji... Och... - zakończone połączenie. Kook pociągnął nosem i szybko pobiegł na górę. Krzyki słychać było nawet u niego w pokoju. Ojciec był wściekły jak nigdy w życiu.
Szybko wyciągnął torbę i zaczął chować do niej książki i rzeczy do szkoły, byle jakie ubrania, nawet ich nie składając. Nie zwracał uwagi na to, co znajdzie się w walizce. Nie myślał, chciał zabrać tylko jak najwięcej wszystkiego i ukryć się w domu z Jiminem.
Po chwili usłyszał dźwięk telefonu. Błyskawicznie odebrał, nawet nie sprawdzając numeru.
- Kookie, otwórz drzwi.
- Jess?
- Otwieraj!
Nieco zaskoczony zszedł z torbą na dół i podszedł do drzwi. Przekręcił zamek, te zaś same się otworzyły i w środku znalazła się dziewczyna.
- Gdzie oni są? On już się dowiedział?
- Jess... Ona im wygadała... Gosposia. - jęknął. Nie miał pojęcia skąd wie, nie mogła dotrzeć tak szybko, jeśli Jimin by do niej zadzwonił. Mieszkała na drugim końcu miasta.
- Wiem, ciotka dzwoniła i się mnie radziła. Ojciec wie, tak? Dzwoniłeś do Jimina? - zgarnęła z czoła włosy, zerkając na drzwi, zza których dobiegały krzyki.
- Tak, jedzie tutaj...
- Super. Może w końcu się rozwiodą. - Kook był niemal pewny, że się uśmiechnęła, co w obecnej sytuacji było nie do pomyślenia.
- Jess, o czym ty mówisz?
- Twoja mama jest głupia, ale i tak nie zasługuje na tego idiotę, może jak zobaczy jego chamstwo, to go zostawi. Już dawno jej to mówiłam, ale jednak kasa robi swoje.
Jungkook zadrżał, wpatrując się w nią. Nagle usłyszeli samochód, chwilę później odgłos biegania.
- Ciastek! - zmachany Jimin wpadł do środka i natychmiast go objął. - Nic ci nie jest? Wszystko w porządku?
- Jimin! On oszalał! - niemal natychmiast zmienił się w miękką kluchę, łzy cisnęły mu się do oczu.
- Spokojnie. Jestem przy tobie, nic ci się nie stanie. - dłonie Jimina gładziły jego włosy uspokajająco. - Bierz torbę i biegnij do samochodu, dobrze?
- A ty?
- Przecież on twoją matkę zabije w tym stanie. - mruknął Park i ruszył za Jess w stronę pokoju, zostawiając go samego.

- Dobry wieczór. Przepraszam, że przeszkadzam, ale zabieram Jungkooka do siebie na jakiś czas. - z nieco złośliwym uśmiechem wszedł do pomieszczenia, jak gdyby nigdy nic, nerwy go zabijały, ale potrafił na szczęście dobrze to ukryć. Matka Kooka była zapłakana, ojciec trząsł się ze złości, on zaś emanował udawanym spokojem, jakby właśnie nie krzyczeli na tyle głośno, by było ich słychać na podwórzu.
- Ty pedale! - ojciec niemal natychmiast ruszył w jego stronę, z pięścią wymierzoną idealnie w jego cudowną twarz.
- Proszę tak nie mówić, jestem tylko Park Jimin, panie Jeon. Takie słownictwo nie przystoi. - złapał jego wielką pięć w swoją. Całe szczęście, że miał silne ciało. Mógł się obronić przed człowiekiem, który całe życie spędził w biurze. Posłał mu tylko nienawistne spojrzenie, kątem oka zerkając na matkę, którą zbierała do kupy Jessica. Nie przepadał za nią, ale zostawienie jej w takiej sytuacji nie wchodziło w grę. Rozmawiał chwilę z Jess, zadzwonił do niej niemal natychmiast, ona o dziwo wszystko wiedziała i była w drodze chyba jeszcze przed całą awanturą. Jej plan nie był najgorszy, chciała ich rozwodu i się z tym nie kryła, on zaś co mógł zrobić? Mimo, że miał do niej żal za Tae, to i tak jej ufał i wierzył w dobre intencje, w końcu to jej rodzina.
- Pani też raczy pojechać z nami, dobrze? - uśmiechnął się do niej delikatnie.
- Jimin... - szepnęła zaskoczona. on jednak tylko skinął głową na blondynkę, która niemal siłą wyciągnęła ją z pokoju.
- A teraz ja z panem porozmawiam. - wrócił do ojca. - Przemoc domowa jest karalna, a ja mogę trochę więcej, bo mam znajomości. Teraz zabieram pana syna i małżonkę, by odpoczęli, pan ma czas na przemyślenia. Nie każę panu mnie zaakceptować, jednak doprowadzanie do płaczu Jungkooka nie będzie przeze mnie tolerowane. Tyle. Dziękuję za uwagę i dobranoc. - odwrócił się i już miał odejść, gdy poczuł na sobie ciężką rękę mężczyzny.
- Nie będzie się gówniarz wtrącał w sprawy rodzinne! Już ja cię nau...
- Jestem najlepszym przyjacielem pana syna. - zaakcentował słowo 'najlepszy' na tyle mocno, że wydźwięk był oczywisty. - Muszę o niego zadbać, skoro pan nie potrafi. I proszę mnie nie bić, moja twarz jest zbyt cenna, w życiu pan się nie wypłaci.

- Wszystko w porządku kochanie? - Jimin zatrzymał samochód przed swoim mieszkaniem, po czym szybko wysiadł i otworzył drzwi młodszemu, który nieco drżącym krokiem położył jedną stopę na ziemi, po dłuższej chwili robiąc to samo z drugą. Park podał mu dłoń i nieco pociągnął ku górze, od razu przyciągając do swojego torsu. Wtulił go w siebie i ucałował w policzek. - Spokojnie, tutaj nic ci nie grozi. Obronię cię. - szepnął i zamknął drzwi samochodu. Jungkook skinął tylko głową, dając się zaprowadzić do środka, gdzie starszy pomógł mu pozbyć się marynarki i butów, po czym posadził go w salonie, siadając zaraz obok.
- Jimin...
- Tak kochanie? - Park był niesamowicie zestresowany, serce waliło mu jak oszalałe. Chłopak słowem nie odezwał się w czasie drogi, a przecież zawozili jeszcze Jess i matkę do jej mieszkania. Minęło sporo czasu, on jednak nadal pozostawał milczący.
- To mój koniec. On mnie nienawidzi i nie pozwoli mi wrócić do domu.
- Nie musisz tam wracać. Zostań ze mną i zamieszkajmy razem. - pogładził go po ramieniu, wtulając w siebie delikatnie. Nie chciał go do niczego zmuszać, wolał nie naciskać, tylko małymi kroczkami do niego dochodzić i się powoli dogadywać.
- Nie wiemy, czy będziemy razem cały czas. Jeśli oni się mnie wyrzekną... Nie będę mógł studiować.
- Twoja mama tego nie zrobi, ona naprawdę cię kocha, chociaż troszkę ułomnie. Zadba o ciebie. I proszę... Nie mów takich rzeczy. Nie chcesz być ze mną już zawsze? - złapał go czule za podbródek i nieco zmusił, by spojrzał mu w oczy. Jego twarz była taka smutna...
- Chcę Jimin, ale... Ty może się mną znudzisz...
- Mogę wziąć z tobą ślub, jeśli chcesz potwierdzenia i zrzec się mieszkania na twoje konto. - uśmiechnął się delikatnie i ucałował jego nosek.
- Nie żartuj sobie... W Korei nie weźmiemy ślubu. - Jungkook lekko się rozpogodził, niepewnie obejmując go w pasie. Park westchnął i przyciągnął go na swoje kolana.
- To polecimy do Ameryki. Poczekam na Ciebie te dwa lata, i tak na studia mi się nie śpieszy. Wyjedziemy tam, pobierzemy się. Potem znajdę pracę, a ty zajmiesz się domem i będziemy mieć kilka małych Ciasteczek i jednego małego ChimChima, który obroni resztę słodziaków przed złymi ludźmi.- uśmiechnął się, cmokając go czule w skroń. Fakt, że się uśmiechnął był dla niego cholernie ważny. Nie chciał oglądać go w takim kiepskim stanie. Wiedział, że to chwilowe, że sprawa będzie ich męczyć jeszcze wiele dni, a nawet tygodni. Teraz jednak chciał, by zapomniał o awanturze i czuł się lepiej.
- Głupi jesteś. Kto niby je urodzi? - Jungkook pstryknął go palcami w czoło, kiwając głową z niedowierzaniem.
- Ja jestem mężem, będę musiał dobrze się tobą zająć, byś urodził mi śliczne ludki. - wyszczerzył się i ucałował te słodziutkie, ciasteczkowe usteczka.

***

- Jutro wracamy, nie chcesz się przespać? - Jin podszedł z kocem do Tae, który siedział z tyłu domu na schodkach, wpatrując się tępo przed siebie. Przysiadł obok niego i okrył go, na co ten podziękował skinieniem głowy.
- Nie zasnę, zbyt wiele się wydarzyło, mam w głowie mętlik, który nie da mi spokoju. - westchnął, chowając się pod materiałem, jakby była to jego osłona przed całym światem. Jin czuł się nieco niepewnie, jednak młodszy chyba wymagał opieki, Yoongi zaś poszedł się wykąpać i był niesamowicie zmęczony. Tylko on mógł cokolwiek zrobić.
Pogrzeb minął im tragicznie. Stali z tyłu, jednak widzieli Taehyunga, który płakał do chusteczki, jakby nie wierząc, że to możliwe, jakby miał nadzieję, że nagle ona ożyje i go przytuli.
Nie było tam wielu ludzi, widocznie jego rodzicielka nie zadawała się z wieloma ludźmi, dlatego dokładnie wiedzieli całe zajście. Serce mu się łamało, bo przecież to takie dziecko.
- Jeśli chcesz porozmawiać, to możesz się i wygadać. Ulży ci. - wypalił bez zastanowienia. Nie byli przyjaciółmi, zwierzanie się byłoby co najmniej głupie, jednak co innego mógł powiedzieć w tej sytuacji?
- Um. Nie mam co mówić. Straciłem ojca. Potem Hoseoka... Teraz matkę. Tracę wszystkich. Chyba jestem beznadziejny...
- Hoseok żyje Taehyung.
- Ja dla niego umarłem. - mruknął, nadymając nieco policzki. - Wiesz hyung. Czasami tak się dzieje, że przez głupotę wszystko się rozpada. Jeden błąd i koniec. Zostaje nam tylko płacz. - zerknął na niego, uśmiechając się smutno. Seokjin zacisnął pięści, będąc w tym momencie całkowicie niepewnym czegokolwiek.
- Popełniliście błąd?
- Ja owszem. Kłamałem i to wyszło na jaw. Hyung nie mógł tego znieść i wcale mu się nie dziwię. Zasłużyłem sobie na to, by mnie zostawił.
Starszy zmarszczył brwi. Młody nie wyglądał na kłamczucha. Był aż nazbyt niewinny i szczery. Za głupiutki na oszukiwanie.
- To było duże kłamstwo?
- Większego nie mogło być. Oszukiwałem go, wmawiałem, że jestem inny niż w rzeczywistości. Nie chciałem jednak źle. Ukrywałem wszystko, by mnie nie zostawił. - pociągnął nosem, po chwili pocierając dłonią policzek. - On mnie teraz nienawidzi. Jestem podły, ale chyba bardziej boli mnie fakt, że jestem dla niego nikim niż to, że właśnie był pogrzeb mojej mamy. Nie ma gorszego dziecka ode mnie, ale... Jak przypomnę sobie Hoseoka, to widzę nasze spotkania, jego uśmiech. Gdy myślę o mamie... Krzyki i szaleństwo. Czy to złe?
Szatyn westchnął, nie wiedząc co powiedzieć. Trochę go rozumiał. Sam by oszalał bez Sugi, jednak nikt mu nie umarł i porównanie tego było bardzo trudne. Jednak w końcu miłość zawsze była dla ludzi najważniejsza. Te młodzieńcze miłostki były zaś najsilniejsze, a Tae to jeszcze niedojrzały chłopiec. Przeżywał wszystko podwójnie.
- Masz prawo tak czuć. Dał ci poczucie bezpieczeństwa, opiekował się tobą. Kochałeś go, prawda? - objął go ramieniem, delikatnie przyciągając do siebie. - Nie mów jednak, że cię nienawidzi. Jego oczy mówią coś innego. Patrzy na ciebie ukradkiem cały czas. Nie, nie z niechęcią. Raczej z bólem i uczuciem, Taehyung. Pomimo tego, że go oszukałeś, to to nie zmieni tego, że jednak to miłość.
- Ale on naprawdę mnie nienawidzi... Powiedział to. Zresztą... Ja się go chyba boję. Jak go nie ma, to chcę do niego, jednak gdy jest blisko... Słyszę krzyki i brzydkie słowa. Boję się podejść i przeprosić. Boję się na niego spojrzeć
- Powiedział coś złego?
- Tylko prawdę, jednak ona bolała...
- Tae... Daj wam czas na ochłonięcie. Postaraj się... być bliżej niego. Strach minie, kiedyś musi. Przecież go kochasz, prawda? Uczucie jest w stanie zniszczyć niepewność, zaręczam ci.
- To skończone hyung.
- Nie, dopóki się kochacie.
- On już mnie nie...
- Poznam człowieka zakochanego. On patrzy na ciebie tak, jak Namjoon na Jess, jak Jungkook na Jimina. Te iskierki, tęskny wyraz twarzy... Zaufaj mi. On cię kocha. Jeszcze. Jeśli ci zależy, zacznij coś robić, bo wasza miłość wyparuje i zostanie tylko ból w serduszku.

Zapraszam do komentowania ;)