41. I need U boy

Ogłoszenia parafialne: Wybaczcie, ale naprawdę ostatnio nie mam czasu i siły na pisanie. Praca i inne obowiązki mnie wykańczają, a po 8 godzinach człowiek nie ma ochoty nawet na film, a co dopiero na to, by napisać rozdział ;c Jest mi z tym źle, ale nic nie mogę zrobić. Liczę na wyrozumiałość!

I jedna mała uwaga: Kochani. Jeśli już wzorujecie się na moim opowiadaniu (jakimkolwiek), to chociaż dajcie odnośnik do mojego bloga. Powiem tak - jest jeden, naprawdę charakterystyczny element na tym blogu. Podpowiem, że chodzi o INUB właśnie. Pierwsze skojarzenie z tą serią? Nawet lepiej - jedno małe zdanko. Coś, co zdaniem wielu wyszło mi najlepiej.
Tak więc element ten pojawiający się w pewnym tekście nieco mnie zirytował. Nie chcę, by zostało to odebrane jako wywyższanie się, czy zgrywanie wielkiej, oryginalnej autorki, jednak cóż. Czasami inspiracje są widoczne gołym okiem szczególnie, gdy coś jest wpychane do opowiadania bez jakiegokolwiek uzasadnienia, tak... z dupy trochę, wybaczcie słownictwo. Naprawdę to nie jest przyjemne, bo staram się i poświęcam na pisanie masę czasu. INUB wydaję już 3 miesiące i włożyłam w to wysiłek. 
To tak na przyszłość. Dzięki za uwagę i zapraszam do czytania!

PS: Nowa ankieta! ;)


- Wszystko w porządku? - Jin zerknął przez ramię na Yoongiego, który usiadł przy stole, opierając na nim łokcie. Złożył ręce i przyłożył je do ust, wzdychając. Wyglądał tragicznie. Spędził z Taehyungiem sporo czasu, starając się go jakoś uspokoić. Seokjin cały czas słyszał płacz najmłodszego, gdyż byli tuż za ścianą w pokoju różowowłosego. Suga nie chciał zostawiać go samego, on też nie miał nic przeciwko temu, by został u nich przez jakiś czas. Oczywiście nadal był trochę zazdrosny, jednak w obecnej sytuacji byłoby całkowicie nie na miejscu, gdyby robił sceny. Strata matki to coś naprawdę przytłaczającego, biedak został teraz sam, a był przecież taki młody. Bez rodziny, pieniędzy, ostatnio też bez Hoseoka, z którym chyba się rozstał, gdyż od jakiegoś czasu unikali siebie jak ognia... Miał tylko Jimina, który na głowie miał swoje sprawy. I Yoongiego, który dla niego olał młodszego.
Różowowłosy spojrzał na niego i pokręcił głową przecząco.
- Tragedia. Nie wiem nawet co robić. Znałem jego matkę, połowę dzieciństwa spędziłem u nich w domu. Tae mimo tego wszystkiego nadal ją mocno kochał, w sumie to jego jedyna rodzina. - mruknął, odchylając się na krześle do tyłu. - Muszę z nim pojechać na pogrzeb, nie wiem czy Jimin powinien. Nie znał jej.
- A Hoseok? - zaczął temat ciekawy, czy młodszy cokolwiek wie na ten temat. Yoongi tylko westchnął.
- Z tego co wywnioskowałem i co powiedział mi Jimin, to nie są już razem. Nie wiem o co poszło, ale pewnie się dowiem. Hope się ostatnio dziwacznie zachowuje, to do niego niepodobne, a i Tae jakoś zmarkotniał. W każdym razie raczej z nim nie pojedzie, a nie ma szans, bym zostawił go samego.
- Rozumiem, jeszcze coś by mu wpadło do głowy.
- Możliwe, stracił prawie wszystko. - przytaknął mu, sięgając po herbatę, którą zrobił mu Jin. Upił kilka łyków. - Pojedziesz z nami?
Starszy spojrzał na niego szczerze zaskoczony.
- Ja?
- Pomógłbyś mi wszystko ogarnąć. Trzeba zająć się domem, on nie będzie pewnie miał na to siły, a chcę by moi rodzice zajęli się sprawą spadku. Dasz radę, czy nie?
Szatyn skinął głową i ucałował swojego chłopaka w czoło. Szczerze odczuł ulgę, że nie zostawi ich samych. Ufał różowowłosemu, jednak wolałby przy nim być i pilnować, kolejnej straty by nie zniósł.
- Dzięki. Jutro koło południa byśmy wyjechali, pogadam jeszcze z Jiminem, może będzie chciał jechać.
- Nie ma sprawy. Pójdę się spakować.
Pogładził go po policzku i ruszył w stronę swojego pokoju, całkowicie zadowolony, chociaż było to w tej sytuacji wredne. Miłość nie jest racjonalna, co poradzi...

***

- Mam prawo wiedzieć Jess! - jęknął Jimin do telefonu, starając się zapanować nad zdenerwowaniem, które niemal nim zawładnęło. - Czemu on był w takim stanie? Wiem, że wiesz, przyjaźnicie się.
- Jimin... - słyszał, że była zestresowana, to nienormalne, bo zawsze stanowiła idealny przykład na człowieka opanowanego.
- Jess. Proszę. Taehyung tak bardzo cierpi, nie zniosę tego dłużej, a nie wiem jak mu pomóc.
Długa przerwa. Męczył ją cały czas, napastował wiadomościami i telefonami, nie dawał spokoju. Musiał wiedzieć i nie ma szans by odpuścił tym bardziej, że była bliska złamania.
- Um... To ja kazałam mu pójść do twojej siostry. Rozmawiałam z nią, wyciągnęłam od niej prawdę o Tae i powiedziała mi o swoim pomyśle, by nasłać ojca Hoseoka na ten gang... W końcu to jego praca, walczy z przestępczością, a tutaj miałby ich podanych na tacy. Wiesz... - zacięła się na chwilę. - Bo tam byli nieletni. To już jeden haczyk, a były jeszcze dowody na prostytucję wbrew woli. W sam raz, by był proces. I...
Jimin zadrżał nieco, przysłuchując się wszystkiemu. Od razu zaczął mieć głupie myśli.
- I hm... I ich nasłał. Złapali większość, pracowników też i byli przesłuchiwani, ale ten idiota wcześniej wpłacił za Tae pieniądze, cały dług. - jęknęła. Park jakby ją widział... Drżała, była zestresowana, Nie miał wątpliwości. On sam teraz miał problemy z zachowaniem spokoju. - Ja się boję, że to przez nas... Że ktoś został niezłapany i mógł to powiązać. To podejrzane, że nagle zdobył tyle pieniędzy, mogli go wziąć za wtyczkę... Jimin, ja nie wiedziałam, że mu aż tak odbije!
Coś go ścisnęło w środku. Sądził, że to wypadek czy coś, jednak to mogło mieć sens. Słyszał w radiu coś o przestępcach, jednak co chwilę działy się jakieś tragedie, więc nie zwrócił na to uwagi. Mimo wszystko pozostała ostatnia kwestia, najważniejsza.
- Czemu za niego zapłacił?
- Um... Kochał go. - szepnęła. - Hoseok naprawdę go kochał i chciał jakoś uratować. Może i zerwał, ale tego żałuje i chciałby naprawić.
- Rozumiem. Dobra, nie zamęczam Cię już, kiedy indziej cię podpytam. Dzięki! - rozłączył się i odstawił telefon.
Wiedział. Po prostu czuł, że to grubsza sprawa.
Hobi czuje się winny, bo spierdolił sprawę, jednak nie to go najbardziej zirytowało. Może i to podłe z jego strony.
Hoseok zerwał, a Tae mówił, że to on zakończył związek.
Hoseok chce naprawić i to widać, czai się jak idiota. Tae go unika i zachowuje się jak upośledzony.
Hoseok ma naprawdę duże wyrzuty sumienia, skoro wpłacił tak wielką sumę. Tae...
Kurwa mać. Młody kłamał, to takie oczywiste. Coś się stało.
Jeszcze ta mina starszego, gdy usłyszał prawdę o pracy.
Co tam się do cholery wydarzyło?!

***

- Uważaj na siebie i w razie czego pisz.
Jimin uścisnął mocno Tae, cmokając go w czoło. Chciał z nim pojechać, jednak miał teraz zbyt wiele na głowie, a Yoongi i tak będzie odpowiedniejszy, bo znał jego rodziców i lepiej by to odczuł, niż on.
Zamknął drzwi samochodu, zerkając na dwójkę z przodu. Jin był spokojny i myślącym zajmie się wszystkim i chociaż go nakarmi, może być spokojny i zacząć knuć intrygi, by złapać Hoseoka i wyciągnąć z niego wszystko. I zabić.

- Zdrzemnij się troszkę, czeka nas kilka godzin jazdy. - odparł różowowłosy, zerkając do tyłu na skulonego chłopaka. Tae skinął głową, zsuwając ze stóp trampki. Ułożył się na tylnym siedzeniu i schował pod kocem, który przezorny Jin przyniósł.Wyglądał tak przygnębiająco, tak smutno, że najniższemu z nich łamało się serce. Westchnął i spojrzał na Jina, który pokręcił tylko głową i ruszył, uprzednio ustawiając odpowiednio GPSa, nie miał bowiem pojęcia gdzie jest ich dawna miejscowość, a nie chciał by podenerwowany Min prowadził, jeszcze by odleciał, nie trzeba im kolejnej tragedii.
Nie odzywali się do siebie przez pierwsze dwie godziny, do czasu krótkiej przerwy na kawę i drugie śniadanie, które zjedli w przydrożnej restauracji. W sumie to Jin i Yoongi uraczyli swoje podniebienia ciepłymi, świeżymi bułeczkami z cynamonem i jabłkami, podczas gdy najmłodszy siłą wepchał w siebie jedną, sącząc tylko gorącą czekoladę. Żaden tego nie komentował, w takich momentach jedzenie jest ostatnią rzeczą, o jakiej myśli człowiek. Mimo to wzięli mu trochę na wynos, gdyby zgłodniał.
Dopiero koło południa jakoś się rozkręcili i zaczęli rozmawiać o uczelnianych sprawach. Jin wspominał o pracy nad licencjatem, podczas gdy Yoongi zastanawiał się nad miejscem praktyk. Jako tako minęła im droga, chociaż jedyne słowa, jakie wypowiedział Taehyung, to "Muszę do toalety, przepraszam" i "Nie jestem głodny". Nie wiedzieli co z tym zrobić, więc nie uczynili nic. Skoro nie miał ochoty na rozmowę, to zmuszać go nie będą.
W okolicach pory obiadowej byli już w małej miejscowości. Różowowłosy rozglądał się uważnie. Wiele się nie zmieniło. Te same stare domy, szkoły, banki... Tylko ludzie inni, ale na nich nigdy zbytnio nie zwracał uwagi. Zawsze był tylko Tae, to jego jedyny prawdziwy przyjaciel z tamtego okresu, innych prawdę powiedziawszy nawet nie miał. Zawsze czatował pod jego domem, by się z nim pobawić, pouczyć go trochę tego, co on sam miał w szkole. Wspólne wycieczki z rodzicami któregoś, te szkolne, na które i tak zawsze zabierał Tae, sam nie chciał jechać, bo nie miał kolegów... Jakby teraz na to spojrzeć, to zachowywał się wtedy jak uzależniony. Jego rodzice mówili nawet, że bez niego to niedługo siku nie zrobi, bo ciągle był z nim. A co on miał poradzić na to, że tylko z jedną osobą się dogadywał? Nawet, jeśli była to całkowita fascynacja, to i tak to nieuniknione, był nieufny, potrzebował kogoś otwartego, by umilał mu dzień. Teraz wszystko malowało się inaczej. Może i nadal byli dla siebie ważni, ale ta wielka więź zniknęła i zastąpiła ją troska i przyzwyczajenie. Nie mógłby go zostawić w potrzebie, bowiem zawdzięczał mu wiele lat radości, poza tym nadal kochał tego kosmitę. Nie w taki sposób, jaki Jina, po prostu po przyjacielsku.
Podjechali pod duży dom położony w spokojnej dzielnicy, daleko od zgiełku centrum, o ile nazwać tak można niewielki ruch. Było tu o wiele spokojniej niż w stolicy, idealne miejsce na zamieszkanie, gdy się człowiek zestarzeje.
Jin zaparkował, po czym spojrzał wymownie na Yoongiego. Ten odpiął pas i szturchnął nieco śpiącego blondyna, który nieco nie rozumiejąc uniósł się i przetarł zaspane oczy.
- Um, już jesteśmy? - jęknął, rozglądając się dookoła. Od razu zacisnął wargi, gdy dostrzegł swój dom. Niechętnie otworzył drzwi i stanął przed bramą, wpatrując się w ładny, jasny budynek z niestety mocno zaniedbanym ogrodem. Pozostała dwójka stanęła za nim, dając mu czas na zebranie myśli. Po kilku minutach najmłodszy otworzył furtkę i ruszył w stronę drzwi, z kluczami w dłoni. Otworzył zamek i jakby zmuszając się, wszedł do środka.
Jin nie spodziewał się takiego widoku. Mieszkanie było zaniedbane, jakby lata nikt tam nie sprzątał. Śmieci na podłodze, kurz, nieumyte okna. Coś strasznego. Tae chyba też tak uważał, bo tylko zerknął na nich i szepnął.
- Przepraszam, postaram się to ogarnąć.
- Nie ma sprawy. - skinął głową Yoongi. Będą mieli z Jinem masę roboty, trzeba to posprzątać, by nadawało się do mieszkania, czy też możliwą sprzedaż.
- Ja... Muszę iść na górę... Czujcie się swobodnie. - mruknął i zaczął wspinać się po schodach, zapewne do swojego pokoju.
- Jin... Podjedź do sklepu i kup coś do sprzątania, ogarniemy to przez ten czas.

***

- Dlaczego nie chcesz jej tutaj przyprowadzić? - zapytała pani Jeon, wpatrując się uważnie w syna, który dostawał już gorączki od jej ciągłych pytań o najmłodszą pannę Park. Dzisiaj wyjątkowo matka miała poważny wyraz twarzy, zbywanie ją nie wchodziło w grę.
- Nie jesteśmy razem mamo.
- Ale macie się ku sobie, tak?
- Mamo... To nie jest takie proste. - jęknął cicho, kuląc się na wielkim fotelu, który na ten moment wydawał się być jeszcze większy, niż zazwyczaj. Chciał uciec jak najdalej, byleby tylko uniknąć pytań o Chori.
- Nie jest proste, ponieważ?
- Ja...
- Jesteś gejem? - przerwała mu, wpatrując się uważnie w jego zszokowaną twarz. Przełknął ślinę czując, jak obiad kolacja przewraca mu się w żołądku. Nigdy, ale to nigdy w życiu nie spodziewałby się takiego pytania z jej ust. To temat tabu, w ich domu nieporuszany.
- Mamo, o czym ty...
- Jungkook. Wiem o wszystkim, gosposia mi powiedziała.
- C-co? - sapnął cicho, a jego oczy niemal natychmiast stały się dwa razy większe. Zamurowało go całkowicie, serce niemal przebiło klatkę piersiową, tak mocno dudniło w jego wnętrzu. Przecież Jimin powiedział, że wszystko jest załatwione, że nie ma szans na to, by się dowiedzieli. Obiecał...
- Jungkook. Ja... - zaczęła, po czym szybko wstała i usiadła obok niego, obejmując go ramieniem. Tego już w ogóle się nie spodziewał. Nigdy go nie przytulała. - Rozumiem cię, naprawdę. Jimin jest bardzo mądry, zabawny, inteligentny. To dla ciebie wielki wzór i go szanujesz, takie fascynacje są normalne, to jak.. idol, tak?
- Mamo...
- Spokojnie. Też bardzo go lubię i uważam, że nie sposób go nie kochać, bo jest bardzo pozytywny, dba o ciebie, a i dla mnie jest zawsze miły i tyle dla mnie zrobił. To złoto, nie chłopak. Ale... Może to tylko podziw? Pewnie się zauroczyłeś, bo nie miałeś kolegów, prawda? On jedyny był dla ciebie dobry, stąd to wszystko, tak?
Spojrzał na nią zszokowany. Widział, ze sama sobie to usilnie wmawiała, że chciała w to wierzyć. On zaś nie wiedział, co ma jej powiedzieć. Sądził, że zacznie krzyczeć, robić awantury, wyzywać go... U nich takie dewiacje nawet nie były wspominane, co dopiero mówić o zrozumieniu. Zaskoczyła go.
- Mamo... - zaczął, ściskając jej dłoń, która nagle znalazła się na jego. - Jimin naprawdę dla mnie ważny. Ja... Chyba go kocham, tak naprawdę. - słowa same wypływały z jego ust. Drżał i się bał, ale musiał to powiedzieć. Kobieta patrzyła na niego, nie wiedząc co ze sobą począć.
- Jesteś pewien? To nie jest przyjaźń?
- Nie. Kiedyś owszem, ale ja po prostu... Nie mógłbym bez niego żyć. Chciałbym być z nim zawsze i źle mi, gdy nie widzimy się chociaż chwilki. Mamo... On zawsze jest przy mnie, dba o mnie. Nie robimy nic złego, to samo się pojawiło i nie potrafię go wyrzucić z serca.
- Jimin... On też jest gejem? - zacisnęła wargi, trzęsąc się niemiłosiernie. Oboje wyglądali strasznie, jakby miał ich ktoś zaraz zabić.
- Tak i mu też zależy na mnie...
- Jungkook... Ja... Musze o tym pomyśleć, ale pamiętaj. - zacisnęła dłonie mocniej na jego palcach. - Ojciec nie może się dowiedzieć.
Kookie skinął głową, starając się zapanować nad łzami, które cisnęły mu się do oczu.
- O czym nie mogę się dowiedzieć?
Serce obojga zabiło mocniej, gdy w pokoju pojawiła się głowa rodziny.

Zapraszam do komentowania ;)