2. Butterfly

Happy White Day!
Z tej okazji, przedstawiam wam drugi rozdział Butterfly. Mam nadzieję, że się wam spodoba ^^
I dziękuję za wszystkie komentarze, to bardzo motywujące ♥
~Neko

Szukał go już wszędzie. Sprawdził każdy zakątek szkoły i nic. Nigdzie go nie było. Gdzie go wcięło? Czyżby dziś nie przyszedł? Oblizał usta. Gdzie do cholery może być Jeon Jungkook? Przed jego nosem przeleciał motyl. Odruchowo spojrzał w stronę, z której przyleciał i wtedy go zobaczył. Jak gdyby nigdy nic, siedział na murku z jakimś chłopakiem o niebieskich włosach. Był pewien, że nie należy on do uczniów ich szkoły. Nie przeoczyłby kogoś tak charakterystycznego.

Podszedł nieco bliżej. Tak, aby słyszeć co mówią, lecz jednocześnie nie zostać przez nich zauważonym. Problem w tym, że nie bardzo miał co podsłuchiwać. Dwie postacie siedziały koło siebie, nic kompletnie nie mówiąc. Jungkook bawił się zapalniczką, zupełnie jak wtedy na dachu. Niebieskowłosy nieznajomy natomiast, wpatrywał się w przedmiot pomiędzy palcami Kooka, jak zaczarowany. Wyglądali trochę jak para pokłóconych kochanków.

Taehyung przygryzł wargę. Nie spodobało mu się to porównanie. Nie wiedział, dlaczego tak bardzo ostatnio interesował się Jungkookiem. Od czasu, gdy widział go zaćpanego, gdzieś na uliczce za klubem, nie mógł przestać o nim myśleć. Chciał wiedzieć kim jest, co robi gdy nie jest w szkole, z kim się zadaje. Jednym słowem - wszystko. Dlatego też musiał dowiedzieć się kim jest ów niebieskowłosy chłopak. Wyglądali, jakby naprawdę rozumieli się bez słów...

 - Przyniosłeś? – odezwał się wreszcie Jungkook. Nieznajomy kiwnął głową, wciskając mu w rękę mały pakunek.

 - Pieniądze.

 - No wiesz... Mógłbyś mi choć raz odpuścić – Kook zrobił minę zbitego psa. Chłopak zaśmiał się cicho, posyłając lekkiego kuksańca młodszemu.

 - Tylko dziś. Specjalnie dla ciebie – poczochrał Jungkooka po włosach, po czym zeskoczył z murku i odszedł w swoją stronę. Taehyung zacisnął pięści. Musi się dowiedzieć kto to był i jaka jest jego relacja z Kookiem. Nie daruje.

***

Szedł przed siebie, nie do końca wiedząc dokąd ma się teraz udać. Doskonale zdawał sobie sprawę, że jest śledzony. Ktoś szedł za nim od czasu, gdy opuścił teren szkoły Jungkooka. Że też mu się chciało... Byli już tak daleko. Podziwiał upór chłopaka. Nie wiedział czego od niego chce, nie bardzo go to obchodziło. Wskoczył lekko na murek, niczym kot, by po chwili wspiąć się nieco wyżej i jeszcze trochę wyżej. Aż na dach jednego z pobliskich garaży – jedno z jego ulubionych miejsc. Podszedł do przeciwległej krawędzi i usiadł, wywieszając nogi poza garaż. Zapalił jointa i ze spokojem zapytał:

 - Czego chcesz?

Chłopak, który przyszedł za nim aż tutaj, nie odezwał się od razu. Usiadł obok Sugi, spoglądając niepewnie w dół. Było tu dość wysoko... Suga uśmiechnął się kpiąco. Spokojnie palił, nie zwracając zbytnio uwagi na nieproszonego gościa. Siedzieli tak w milczeniu przez chwilę.

 - Czemu palisz to świństwo? – spytał w końcu chłopak. Yoongi nie odpowiedział. Zaciągnął się w zamyśleniu. Kiedy to wszystko się zaczęło? Przecież on i Jungkook byli kiedyś szczęśliwi i bez tego. Zaczął z ciekawości, jak każdy. Był młody i głupi. Namawiali go, mówili, że będzie fajnie. Spróbował i faktycznie, nie kłamali. Było fajnie, było cudownie. Nawet jeśli trwało to tylko krótką chwilę.

A potem się uzależnił. Nie żałował, nie miał czego. W końcu nie miał nic do stracenia. Nie miał rodziny, a jego jedynym przyjacielem był Jungkook. Jego słodki, uroczy Kookie... Ach, no tak. To już przeszłość. Teraz już naprawdę nie miał nic do stracenia. Nie miał nic, tylko motyle, które nie wiedzieć czemu lgnęły do niego, jakby był jakimś niezwykle kuszącym kwiatem. Lubił motyle.

 - Bo lubię – wypalił, gdy jego „gość” już całkiem stracił nadzieję na odpowiedź – Nie czuję się wtedy taki samotny.

Wiatr rozwiał jego niebieską grzywkę, odsłaniając jasne czoło. Suga uśmiechnął się smutno, spoglądając gdzieś w dal.

I wtedy, nie wiedzieć czemu, chłopak go przytulił.

***

Bawił się nożem, ze znudzeniem wysłuchując próśb jakichś randomowych ludzi. Splunął pod nogi jednemu z nich.

 - Yah – mężczyzna spojrzał na niego przestraszony – Masz czas do jutra. Jeśli tego nie przyniesiesz...

Namjoon przejechał znacząco palcem po swojej szyi. Wstał, otrzepując marynarkę z niewidzialnego kurzu i machnął na swoich ludzi. Wyszli z mieszkania, rozwalając wszystko, co napotkali na swojej drodze.

 - Hyung! – usłyszał. Zapalił papierosa, opierając się o ścianę budynku. No proszę... Kto nagle się przed nim objawił. A już myślał, że dzieciak nie żyje.

 - Yo, Kookie.

 Jungkook uśmiechnął się promiennie. Dziwny chłopak. Normalny człowiek drżał ze strachu, choćby słysząc o mafii Namjoona, a ten? Szczerzył się do niego jak głupi i jeszcze nazywał „hyungiem”. Nie, żeby mu to przeszkadzało. Dzieciak był bardzo przydatny. Potrafił otworzyć każde drzwi i wślizgnąć się niepostrzeżenie do pomieszczenia. Był inteligentny i całkiem silny, jak na swój wiek. Na dodatek miał znajomości. Zawsze przynosił najlepszy towar, nigdy jednak nie zdradził, skąd go ma. Namjoon nie nalegał. Bo po co. I tak sie kiedyś dowie, wystarczy, że rozkaże komuś śledzić Jungkooka. Uśmiechnął się wrednie i poklepał dzieciaka po ramieniu.

 - Już myślałem, że wciągnąłeś cały towar i zdechłeś gdzieś w rowie.

 - No wiesz co! Hyung, jak możesz tak o mnie myśleć – Kook zaśmiał się, wyciągając w jego kierunku plecak. Namjoon rozpiął go, sprawdzając zawartość, po czym kiwnął głową na znak, że wszystko się zgadza. Dzieciak naprawdę przynosił mu duże korzyści. Rzucił nożem, celnie trafiając prosto w motyla, siedzącego na drewnie na przeciwko nich.

***

 - Wiesz, że cię kocham, prawda?

 - Wiem – pocałował go delikatnie w czoło i objął ramieniem. Był tak blisko... Ile by dał, żeby zostali tak na zawsze, siedząc przed telewizorem i oglądając głupie filmy. Mógł słuchać jego głębokiego głosu całą wieczność. Jego donośnego śmiechu, jego zabawnych komentarzy...

 - Zostań przy mnie – szepnął, wtulając twarz w jego szyję. Zapach drogich perfum otoczył jego ciało. Czuł się bezpieczny. Szczęśliwy.

 - Nigdzie się nie wybieram, Hobi.

Kłamca.

Obudził się. Znów ten sam sen, znów śnił o przeszłości. Miał tego dosyć. Ile jeszcze minie, zanim o nim zapomni? Kiedy wreszcie pogodzi się z teraźniejszością? Taehyung nie należał już do niego. Hoseok został sam. Już nikt nie nazwie go pieszczotliwie „Hobim”. Zamknął oczy. Jeśli ma widzieć go już tylko w snach, to woli przespać całą wieczność.

Ciekawe, czy Tae o nim jeszcze pamięta...

***

Obracał zapalniczkę w palcach, z zainteresowaniem przyglądając się Taehyungowi. Chłopak kręcił się przy nim praktycznie cały czas. Wyglądał tak niewinnie, nie bał się Kooka a w jego oczach widział podniecenie. Kosmita, cholernie przystojny i seksowny dziwak.

 - Czemu za mną łazisz? – zapytał z czystej ciekawości.

 - Przeszkadzam ci? – Taehyung zrobił smutną minę. Jaki on uroczy...

 - W sumie to... Nie – przyznał szczerze. Rzeczywiście, towarzystwo chłopaka w ogóle mu nie przeszkadzało. Zwykle unikał ludzi, nie przepadał za nimi. Nie rozumieli jego stylu życia, irytowali ciągłymi wzmiankami na ten temat. Taehyung był inny. Uśmiechał się za każdym razem, kiedy Jungkook był w dobrym nastroju. Nie mówił zbyt wiele, gdy Kook nie miał ochoty na rozmowy. Czasem mu odbijało i zaczynał się wygłupiać, doprowadzając Jungkooka do śmiechu. Z czasem nawet zaczął go tymi głupawkami zarażać... Nie narzekał na to, że pali. Kiedyś nawet zabrał mu papierosa, by samemu spróbować, zakrztusił się, skrzywił i otrząsnął z obrzydzeniem. Stwierdził, że nie wie, jak można to lubić. Miał przy tym tak zabawną minę, że Jungkook prawie udusił się wtedy ze śmiechu.

Kim Taehyung, nie słyszał o nim wcześniej. Wypytał wszystkich znajomych, czy wiedzą coś na jego temat, wszyscy jednak kręcili przecząco głowami i wzruszali ramionami. Tajemniczy osobnik. Jak to możliwe, że nikt o nim nic nie wiedział? Był od niego starszy o dwa lata –trzecioklasista. Może widzieć go w tej szkole już tylko przez parę miesięcy... Nie, żeby mu zależało.

 - Tae, czemu się tak mną interesujesz?

Taehyung nie odpowiedział. Wpatrywał się w zapalniczkę Kooka. Chłopak zawsze miał ją przy sobie. Nie ważne, czy biegli przez szkolny korytarz, wydzierając się jak opętani, czy jak leżeli tak jak teraz, na dachu szkolnego budynku, nic sobie nie robiąc z tego, że jest już dawno po dzwonku.

 - Kookie – Jungkook drgnął. Tylko Namjoon się zwracał do niego w ten sposób. Ale Tae o tym nie wie, prawda? Nie wstydził się swojego życia. Robił co chciał. Jego sprawa. Ale jakoś nie specjalnie chciał, by Kim wiedział, że zadaje się z mafią... Nerwowo przełknął ślinę. Zacisnął palce na zapalniczce, czekając aż starszy znów zacznie mówić.

 - Ta zapalniczka... – Taehyung wyciągnął rękę, by dotknąć przedmiotu. Szybko jednak ją cofnął, widząc mord w oczach Kookiego. Młodszy schował przedmiot do kieszeni – Wybacz, to chyba coś ważnego dla ciebie.

Spojrzenie Jungkooka złagodniało. W końcu chłopak nie zrobił nic złego, nie ma powodu do gniewu.

 - To... Nic takiego – odpowiedział wymijająco, po czym szybko zmienił temat – Wyskoczymy dziś gdzieś? Na jakieś piwo, czy coś.

Uśmiechnął się na widok podekscytowania w oczach Tae. Nie wiedział czemu pozwala mu na przebywanie w swojej obecności. Nie wiedział, dlaczego w ogóle mu to nie przeszkadza, a nawet chce z nim spędzać czas. Lubił tego uroczego kosmitę. Taehyung był dziwny, to fakt, lecz czy Jungkook był tak do końca normalny?

***

Podał przyjacielowi kubek z gorącą czekoladą. Oczy młodszego błyszczały, jakby w gorączce. Wyglądał na bardzo podekscytowanego. Coś musiało się wydarzyć. Cokolwiek to było, miał nadzieję, że to nic złego. Kook i tak już szalał stanowczo za bardzo...

 - Jiminnie, pamiętasz jak mówiłem ci o Jinie? – zaczął Jungkook. Jinie? Ach tak, ten mężczyzna z nocnego klubu. Miał złe przeczucie...

 - Dowiedziałem się skąd zna moje imię. To stary znajomy Namjoona i...

Jimin słuchał wywodu przyjaciela, co jakiś czas kiwając głową lub zadając krótkie pytania. Nie robił mu wyrzutów o nic. Wiedział, że to i tak nic by nie dało. Jeszcze Jungkook by się wkurzył i przestał o wszystkim opowiadać. Straciłby przyjaciela, a na to nie mógł pozwolić. Zależało mu na tym wysokim, ładnym szaleńcu. Byli ze sobą naprawdę blisko, jak bracia. Wiedzieli wiele na swój temat, rzec można, że wszystko, lecz to nie byłaby do końca prawda. Było coś, o czym Jungkook nie mówił. Unikał tego tematu jak ognia, a Jimin nie nalegał. To i tak tylko przeszłość. Widocznie niezbyt przyjemna, skoro nie chce o tym mówić.

 - ...więc tak jakby teraz jesteśmy razem – skończył Jungkook.

 - Jak to „tak jakby”? – Kook przygryzł wargę i ze zmieszaniem przeczesał włosy. Kubek z gorącą czekoladą parował lekko, zupełnie przez nich zapomniany.

 - Bo widzisz... To w sumie związek oparty tylko na łóżkowych relacjach... – wyraźnie się zawstydził. Jimin po raz pierwszy widział go w takim stanie. Jin i Jungkook razem? Znajomość łóżkowa? Martwił się. Co jeśli Jungkook się zakocha? Co jeśli Jin go zrani? Nie chciał, by tak było. Nie chciał, by ktoś zepsuł Kooka jeszcze bardziej. Ale cóż mógł zrobić? Nic, był bezsilny. To było naprawdę okropne uczucie...

***

 - Taehyung! Dawno cię tu nie widziałem. Gdzie się podziewałeś?

 - Jin hyung! – przytulił się do starszego – Tęskniłem.

 Usiedli standartowo w miejscu dla vipów. Był to klub Jina, więc mogli pozwolić sobie na wszystko. Rozejrzał się z zaciekawieniem po budynku. Nic się nie zmieniło. No, może poza niektórymi dekoracjami lub nowymi drinkami dodanymi do menu. Siedzieli razem, śmiejąc się i opowiadając o sobie. Wtem Jin szturchnął go lekko.

 - Widzisz tego w czerwonej skórzanej kurtce? – wskazał na tłum tańczących. Taehyung rzucił spojrzeniem we wskazanym kierunku. Postać wyglądała dosyć znajomo. Może jakiś stały bywalec? – To mój chłopak.

 - Chłopak? – zdziwił się – Myślałem, że związki cię nie interesują?

 - Bo nie interesują. Ale ten jest wyjątkowy. Moja mała dziwka.

Taehyung prychnął. Jin był jego bliskim przyjacielem, ale to typowy playboy. Nie interesowało go nic poza jednonocnymi przygodami. Związek? To bardziej przywłaszczenie sobie zabawki. Biedny chłopak... Rzuci go, jak tylko się nim znudzi. Znajdzie sobie nową zabaweczkę, a poprzednią zepsuje. Zniszczy. Typowy Jin. Z pozoru miły, dobrze wychowany dżentelmen. Pomocny, uroczy, niewinny... Jak bardzo mylne jest pierwsze wrażenie.

 - Aż taki dobry w łóżku?

 - Cudowny... – Jin rozmarzył się – Jeon Jungkook, jeden z dzieciaków Namjoona. Myślisz, że Namjoon się wkurzy, jeśli mu go trochę podbiorę?

Taehyung zamarł. Chwila, co? Przesłyszał się? Przyjrzał się bardziej tańczącemu. Jungkook? Jego Kookie?

 - Co powiedziałeś? Jak się nazywa?

 - Kto? Moja nowa zabawka? Jungkook. Jeon Jungkook. – Jin uśmiechnął się wrednie – Piękna laleczka, prawda?

W Taehyungu zawrzało. Jak on śmiał nazywać tak JEGO Kooka. Jak on śmiał go wykorzystywać, bawić się nim. Jak on śmiał tak o nim mówić. Chwycił Jina za kołnierz.

 - Nie waż się go więcej tknąć – wycedził. Był wściekły. Dlaczego to musiał być Jungkook?! Jin przestał się uśmiechać.

 - Bo co?

Nie wytrzymał. Uderzył go. Z całej siły, prosto w twarz. Wiedział, że Seokjin ma obsesję na punkcie swojej ładnej twarzyczki. Wiedział, że właśnie zakończył ich wieloletnią przyjaźń. Na zawsze, najprawdopodobniej już nigdy tego nie naprawi.

 - Kookie jest mój. MÓJ, rozumiesz?! – wykrzyczał, rzucając Jinem o kanapę – Nie zbliżaj się do niego, bo pożałujesz.

Odchodząc, nawet się nie obrócił. Nie spojrzał, czy z Jinem wszystko w porządku. Nie zastanawiał się nad tym, czy przypadkiem nie przesadził. Szybko znalazł się przy Kookiem, chwytając go za rękę i wyciągając z klubu. Nie pozwoli, by ktokolwiek go skrzywdził. Jungkook należał do niego, nawet jeśli sam jeszcze nie był tego świadomy. Nie odda go nikomu, nawet najlepszemu przyjacielowi. Znalazł go pierwszy, był jego. Jego mały, piękny szaleniec. Jego Kookie.