36. I need U boy

Lęk, że wszystko, co jest między nami, się skończyło...

Dołuje mnie to.

Nienawidzę tego, że moje łzy ciekną, gdy

Rozdmuchujesz mój świat słowami "musimy się rozstać"...

Nigdy nie czuł się gorzej. 

Nigdy serce nie bolało go tak, jak w tej chwili...

Szedł chwiejnie w stronę domu, nie mogąc zapanować nad łzami, które kapały z jego mokrych policzków. Drżał. Tak bardzo się trząsł.

Dlaczego to musiało tak się skończyć? Czemu Hoseok musiał to zobaczyć? Jak... jak mógł go tak zostawić, opuścić?

Bolało go w środku. Nie wiedział, czy bardziej cierpiał przez to, że został zraniony, czy przez to, że go zranił...

Nie spodziewał się tego, że go znajdzie. Przecież dobrze się ukrywał, Jimin mu pomagał... Nie powinno to wyjść na jaw, bo przecież nie chciał źle, prawda? Musiał, nie miał innego wyjścia.

Nie chciał być nieszczery w stosunku do niego. Chciał mu powiedzieć, ale się bał, bo to nie była błaha sprawa... 

Czy naprawdę był nikim? Tak się czuł, chociaż nie chciał.

Miał być jego słońcem, kochaniem... Przecież powinni być razem na zawsze. Obiecali sobie tyle rzeczy, tyle powiedzieli, a teraz... Tak po prostu nastał koniec.

Nie mogę w to uwierzyć, nie mogę zrozumieć

Nie wiem, co robić, po prostu już nie wiem

Dotarł do domu. Wspiął się po schodach i z trudem otworzył drzwi, zamykając je, jak tylko przekroczył próg. Zsunął buty, kurtkę i wszedł do sypialni, opadając na łóżko.

Kochał go. Tak bardzo go kochał. Nie chciał być dla niego dziwką... Przecież z nikim nie spał, nawet się nie całował, ale jak miał mu to powiedzieć, skoro nie chciał go słuchać? Zresztą pewnie i tak by się go brzydził, w końcu pracował w tak wstrętnym miejscu. 

Czemu jednak go skrzywdził? 

Czemu pomimo tego, że go błagał, tak go potraktował? 

Czemu go zgwałcił? 

Bolało go już nie tylko serce, ale i ciało. Nie spodziewał się tego, że jego kochany, czuły chłopak mógłby mu to zrobić. Przecież się kochali, było im dobrze...

Gdy odszedłeś, chciałem powiedzieć: "nie chcę kogoś takiego jak ty, więc żegnaj!"

Ale nie mogłem. Dlaczego tak jest?

Prawda jest taka, że wcale tak nie myślę, dlaczego tak jest?

Powinien go nienawidzić? 

Nie. Przecież Hoseok miał prawo tak zareagować. Nie chciał tego, ale musiał. Kim Taehyung był tak wstrętny, że zasłużył na to wszystko.

Okłamywał go. Robił coś, czego nie robi żaden porządny chłopak. Hoseok był przecież sławny, był zdolny, był elitą. Był najlepszy. Nie zasłużył sobie na takiego... śmiecia...

To boli, to boli (walczę ze sobą w zamkniętym pokoju) 

Tak wiele... (walczę ze sobą w zamkniętym pokoju)

Jęknął przeciągle, kuląc się. Ściskał w dłoniach bluzę chłopaka, która pachniała jego ciałem. To jedyne, co mu pozostało po tej miłości.

- Hyung... Kocham Cię...

Dlaczego tak jest? Dlaczego tak jest? Nie chcę tego

Po prostu chcę jeszcze trochę tego ciepła, które było między nami!

Zadrżał. Wtulił się w materiał.

Potrzebował go. Jego silnych ramion, uśmiechu, przyjemnego głosu. 

Był jego... wszystkim. Największą radością i powodem, dla którego miał siły z tym wszystkim walczyć. Z losem, nieszczęściem... 

Bez niego... Nic nie miało już sensu...

Rozumiem, że nie możemy do siebie wrócić, ale

W końcu mam prawo o tym marzyć, prawda?

Proszę, ktoś, ktokolwiek, daj mi odpowiedź...

Wiem, czego chcę

Żegnaj, żegnaj...

***

Kook niemal wychodził z siebie. Dochodziła umówiona godzina. Na stole leżały już wykwintne potrawy, matka podekscytowana niemal skakała po pokoju sprawdzając, czy wszystko wygląda perfekcyjnie.

On sam prawie narobił w majtki z tego wszystkiego, ale no. Nie mógł, ojciec by mu chyba coś urwał za takie zachowanie.

Wibracje. Wyciągnął telefon. 

"Już jestem, otwórz mi drzwi, Oppa!

-Jimminie <3"

I coś, co go zwaliło z nóg. Zdjęcie. Jimina. W sukience.

Jungkook poczuł, że ziemia się pod nim pali.

Nie nie nie... Przecież to niemożliwe... On nie mógł się przebrać i tak tu przyjść!

Zaczął się trząść, całkowicie wytrącony z równowagi. Przecież go od razu wydziedziczą! Zginie, zabiją go! Jak Park mógł mu coś takiego zrobić! Nie nie nie! Nie otworzy mu, niech się smaży w piekle cham jeden! Chce mu zrujnować życie!

Dzwonek do drzwi.

Nie. Nie otworzy, nie ma szans. Nie nie nie nie nieeeeeeee!

- Otwórz, Jungkook, nie ociągaj się.

Głos ojca. Na bogów! Zaraz zacznie się armagedon! Będą go ze skóry obdzierać, a Jiminowi obetną ptaszka!

Idiotaaaaaaaaaaaaaaaaa!

Miał nogi jak z waty, gdy przekręcał zamek w drzwiach. Zaraz naprawdę narobi w gacie ze strachu. W sumie i tak byłoby to lepsze, niż TEN PIEPRZONY IMBECYL w stroju jakieś królewny!

- Jungkooki! - słodki głos Parka, jego uśmiech i...

Zaraz. Gdzie sukienka?

Był ubrany całkowicie normalnie, zaś tuż obok stała średniego wzrostu dziewczyna. Ładna, z twarzy nieco podobna do Jimina, ale zdecydowanie słodsza.

- Cześć, oppa. - odparła, lustrując go uważnie wzrokiem.

- Och, witajcie... - mruknął, natychmiast robiąc się cały czerwony. Wpuścił ich do środka, Park zaś mruknął mu na ucho.

- Chori, piętnaście lat, moja młodsza siostra. Uważaj na pytania, bywa zbyt szczera i nie potrafi tak kręcić, jak ja. - uśmiechnął się szeroko i klepnął młodszego w tyłek. - Prowadź. 

- Um, chodźcie... - kamień spadł mu z serca. Jak mógł wątpić w swojego chłopaka? Przecież był genialny i tak o niego dbał. Aż mu się zrobiło wstyd na wspomnienie tego, jak brzydko go w myślach wyzywał.

Weszli do pokoju, gdzie stała matka i ojciec. 

- Dzień dobry. - odparli niemal równocześnie Jimin i Chori, skłaniając się nieco. Matka Jungkooka od razu się uśmiechnęła, jednak wpatrywała w nich nieco nierozumnie.

- Witajcie. Ty jesteś Chori, zgadza się? - podeszła nieco do niej, przyglądając się uważnie.

- Tak. Chori Park. Miło mi poznać.

- Och, jesteś siostrą Jimina? - Kook już widział jej podnietę w oczach. Tak. Jimin trafił w sedno.

- Owszem. Dziękuję bardzo za zaproszenie, nie spodziewałam się.

Jimin przywitał się z ojcem, po czym zasiedli do stołu. Standardowo podczas posiłku nie rozmawiano razem, na szczęście rodzeństwu to chyba nie przeszkadzało, bo grzecznie jedli, nawet się zbytnio nie rozglądając.

Kook mimo wszystko nadal się stresował. Nie znał tej dziewczyny, poznał tylko drugą siostrę Jimina, ta wydawała się być małą cwaniarą i bez wątpienia taką była. Parkowie mieli silnie charaktery. Matka, siostra, Jimin... I ta pewnie była małym diabełkiem, który ukrywał rogi pod aureolką i słodkim uśmiechem. 

Gdy gosposia (z całkowicie nieprzyjemnym wyrazem twarzy) zabrała naczynia, ojciec ze swoją wiecznie niezmienną miną odparł:

- Jak się w ogóle poznałaś z Jungookiem, Chori?

- Przyjaźni się z Jiminem i był u nas w domu. Troszkę porozmawialiśmy i postanowiliśmy utrzymać kontakt. Często się widują razem, a ja lubię odwiedzać brata, więc siłą rzeczy się lepiej poznaliśmy. 

Kurczę. Bycie kłamcami to u nich też rodzinne, nie ma co!

Rodzice zaczęli się podpytywać o szkołę i inne głupoty, na szczęście zgrabnie omijając temat związków i jego nieszczęsnego zakochania. Chociaż... Gdyby zapytali go, kto mu się podoba, to odparłby: Park. A że nie ten, co trzeba, to inna kwestia!

Siedzieli tak godzinę. Dziewczyna była miła, ale jej odpowiedzi całkowicie stonowane. Poważna, bardzo, ale jego rodzicom chyba to zaimponowało. Kook sam nie wiedział, czy matka była podniecona widokiem seksownego Jimina, czy może tego, że jej syn niby leciał na Parkównę. W każdym razie atmosfera była napięta tylko przez jednego człowieczka. Przez niego. Na szczęście geniusz Jimin w końcu oznajmił, że młodsza musi się pouczyć i muszą wracać.

Jak dobrze! Znaczy... Szkoda, bo popatrzyłby na chłopaka w obcisłej koszuli jednak bał się, że rodzice zejdą na niebezpieczne tematy i będzie nieciekawie. 

W każdym razie nie wie, jak mu się odwdzięczy, ale chyba czas zaopatrzyć się w jakąś dobrą maść na ból dupy.

***

Od wczoraj miał wyborny humorek. Najpierw tan cudowny żarcik z sukienką, potem szok na tej słodkiej twarzy i ulga. Pobawił się troszkę jego uczuciami, ale było warto i chyba nikt nie nie narzekał. Matka była podniecona i pewnie zrobiło jej się mokro, ojciec też zapewne wiedział, że Park Jimin to najlepsza parta dla jego syna. A nie... Chori, ale przecież byli podobni! Jeden pies, ona i tak była zakochana w sobie i nie chciała się wiązać z nikim.

Ileż on się namęczył, by ją przekonać do tego kabaretu! Musiał obiecać, że będzie ją odbierał z imprez i pozwalał u siebie nocować, bo mieszkała daleko od centrum. Kiepska opcja, ale cóż. Dobro Kooka było ważniejsze i musiał się poświęcić. Co z tego, że ostatnio ciągle to robił i wydał już na to fortunę... Warto było, bo Ciastek był najlepszy.

Zagwizdał sobie pod nosem, czekając przed wejściem na Taehyunga. Nie było go, a powinien. Zawsze zjawiał się piętnaście minut przed czasem, za chwilę zaś zadzwoni dzwonek, a go jak nie było, tak nie ma. W sumie wczoraj nic się nie odzywał, co było dziwne, ale cóż. Niedziele zazwyczaj odsypiał, pewnie musiał siedzieć dłużej z tymi zoboczeńcami, jednak nie opuszczał zajęć. Raz był na wagarach z Hoseokiem, jednak dzisiaj samochód Junga stał już na parkingu, on zaś się nie zjawiał. Nieco niezadowolony i zaniepokojony wszedł do budynku i napisał mu szybko smsa po czym wparował do klasy i usiadł na swoje miejsce. 

Chciał z nim porozmawiać, pośmiać... Stęsknił się. W sumie zawsze za nim tęsknił, chciałby mieć go przy sobie zawsze, oczywiście na zmianę z Ciastkiem, by nie było monotonnie. 

"Boli mnie głowa, więc zostałem w domu. Tae"

Ojej, biedaczysko... Ciekawe jak dzisiaj będzie wyglądać ich próba, pewnie Hope ją skróci i do niego pobiegnie... Jak dobrze, że ten głupek był z Taesiem, chociaż miał kto z nim posiedzieć, bo on ma dzisiaj zaplanowaną upojną noc z Ciasteczkiem, więc nie mógł. 

Coś jest nie tak. Czemu Hoseok ma takie podkrążone oczy, dlaczego jego twarz jest sina i zmęczona? W ogóle cały był jakiś taki... jak zombie. Czyżby upojna noc i Tae jednak bolały poślady? Huhu! To się rozumie!

Podszedł do Ciastka i cmoknął go w policzek, na co chłopak uśmiechnął się słodko.

- Siemka Ciastko.

- Witaj, Jimin. Stęskniłem się. - jego delikatna twarz wyglądała tak uroczo, że natychmiast zapomniał o całym świecie. Rozchylone usteczka, lekko nawilżone śliną, oczka, które błyszczały jak gwiazdki. Kurwa, Jimin. Robisz się romantyczny, przestań. Staph!

- Dzisiaj jedziemy do mnie, zgoda? - zamruczał mu do ucha, łapiąc go za dłoń. Było ich tutaj tylko trzech, więc póki co mógł sobie na to pozwolić. 

- Oczywiście. Nie mogę się doczekać.

ChimChim niesamowicie się ucieszył, zrobiłby fikołka, ale nie mógł. Poczeka do popołudnia, wtedy zrobi ich wiele w dupci swojego słodziaka. Uśmiechnęli się szeroko i udali się na środek sali, gdzie Hope się już rozgrzewał.

- Siema Jung. Jak tam weekend.

- Uh, jakoś. Nie chce mi się dzisiaj gadać, jestem zmęczony. - mruknął, rozciągając ręce. Jimin zmarszczył brwi, jednak już się nie odezwał, tylko zaczął ćwiczyć z Jungkookiem. 

Będzie musiał to sprawdzić, to podejrzane...

Zapraszam do komentowania ;)