2. I need U boy

Gatunek : szkolne, yaoi, muzyczne, romans

Ostrzeżenia : wulgarne słownictwo, opisy +16   

       - Nie czujesz się samotnie, chłopcze? – tuż za nieco zaspanym Jungkookiem rozległ się niski, nieznany mu głos. Zacisnął dłonie na szklance z drinkiem, odwracając się do jego źródła. Na oparciu fotela siedział białowłosy kolega Jess, którego prędzej dostrzegł z wielkim pakunkiem. Nieco zaskoczony uniósł brew, po czym beznamiętnie odparł:

 - Samotność to pojęcie względne. Nie czuję się źle z jej powodu, wręcz jest mi na rękę – wzruszył ramionami, upijając łyk napoju. Nieznajomy uśmiechnął się pod nosem, obserwując go uważnie.

 - Mama wie, że popijasz tego typu trunki? Dzieci nie powinny bawić się po alkoholu.

 - Owszem, dlatego się nie bawię. Siedzę grzecznie, nikomu nie wadzę. Chętnie jednak dowiedziałbym się, dlaczego postanowiłeś mnie umoralniać, panie...? – zmrużył powieki, po czym machnął dłonią jednoznacznie.

 - Namjoon. Bez 'panie'.

 - Niech będzie – przytaknął, nieco ostentacyjnie dopijając resztę pomarańczowego napoju – Nie odpowiedziałeś na moje pytanie.

 - To był najprostszy sposób na rozpoczęcie rozmowy, skorzystałem więc z niego. Swoją drogą odnoszę wrażenie, że jesteś nieco wyniosły... chłopcze.

 - Jungkook, nie 'chłopcze'. I proszę wybaczyć – wygiął usta w coś na wzór nieco kpiącego uśmiechu – Wysławiam się tak od dziecka, ciężko mi przejść na nieoficjalny ton, który przystoi dzieciakom takim jak ja. Jakoś musisz to przetrawić, Namjoon. Chociaż...

Udał, że nad czymś intensywnie myśli.

 - Może z czasem coś się w tym kierunku zmieni. W końcu nie ma takiej rzeczy czy osoby, na którą czynniki zewnętrzne by nie wpływały.

Mężczyzna odchylił nieco głowę do tyłu, wzdychając. Brunet nie będzie najłatwiejszym towarzyszem do rozmów, nie miał żadnych wątpliwości co do tego.

 - Postaram się więc być takim czynnikiem. Jeszcze zmienisz się w słodkiego chłopaka – złapał palcami kosmyk ciemnych włosów Kooka, bawiąc się nimi przez krótką chwilę. Gdy jednak chłopak postanowił odchylić się, zaprzestał tych czynności. Chyba nie przepadał za tego typu 'czułościami'.

 - Marne Twe nadzieje, hyung – posłał mu złośliwy uśmiech, wstając z kanapy.

 - Jesteś bardzo bezpośredni – odparł, krzyżując ręce na piersi.

 - Wolałbyś, bym owijał w bawełnę? – pomachał mu i nie mówiąc nic więcej ruszył przed siebie.

Kim Namjoon rozsiadł się wygodnie, sącząc bez zbędnego pośpiechu, piwo. Czemu na jego ustach pojawił się ten dziwaczny uśmiech? Dlaczego, pomimo tak bezpośredniego olania jego osoby, chłopaczek ten wydał mu się interesujący? Cóż, białowłosy lubił wyzwania, w końcu był zdobywcą.

     Towarzystwo z godziny na godzinę stawało się coraz bardziej otwarte, szalone i chętne na różnego rodzaju zabawy. Alkohol lał się strumieniami, basen za domem oblężony był dziewczynami w podwiniętych sukienkach i chłopaczkami, którzy pod owe ubrania chcieli zajrzeć. Niektórym nawet udało się zdobyć jakąś ładną sztukę, którą teraz godnie obściskiwali, pojąc ją swoją śliną (oczywiście w odpowiednich proporcjach, coby się laleczka nie zadławiła namiętnością) oraz słodkimi słówkami. Początkowe opory znikały w dymie papierosów, podobnie jak w niektórych pokojach znikały bluzki, sukienki, często też majtki.

      Całkiem nieźle trzymający się Hoseok przysiadł obok białowłosego, zaciągając się dymem papierosa. Nie był nałogowym palaczem, sportowy styl życia mu na to nie pozwalał, jednak od czasu do czasu na imprezie pozwalał sobie nie chwilę relaksu.

 - Nie zgadniesz z kim w końcu się dogadałem – mruknął, szturchając kolegę w ramię. Namjoon spojrzał na niego nieco zdziwiony, po czym wbił wzrok w tańczących ludzi. Hoseok ciągle miał nowe cele, wiele chciał załatwić na raz, więc aktualnie blondyn nie miał pojęcia, o co i o kogo może mu chodzić. Wprawdzie kilka typów miał, nie chciało mu się jednak bawić w zgadywanki.

 - Nie wiem, mów śmiało.

Brunetowi zaświeciły się oczy. Wsunął do ust filtr papierosa, napełniając nim płuca. Wypuścił powoli powietrze, po czym z niemałą satysfakcją odparł: – Suga.

Kim wyprostował się i spojrzał na niego nieco zszokowany. On i Jung od dawna zajmowali się rapem, jednak brakowało im świeżości, swojego rodzaju pomocy. Oboje dobrze rapowali, mieli wyczucie rytmu i głowę pełną pomysłów, lecz gdy odkryli stare kawałki starszego kolegi od razu zaproponowali mu współpracę. Był oryginalny, jego głos był dobry i miał w sobie energię i zadziorność, której potrzebowali, by w jakikolwiek sposób się wybić. We trójkę zawsze łatwiej stworzyć coś dobrego. Yoongi jednak kategorycznie odmówił tłumacząc się tym, iż skończył z twórczością i ma ważniejsze rzeczy na głowie, aniżeli zabawy w hip-hop. Nieco to Namjoona zdemotywowało. Kilka razy próbowali jeszcze się z nim porozumieć, niestety bezskutecznie.

 - Serio? Zgodził się?

 - Ciężko to określić. Powiedział, że możemy się spotkać i spróbować coś stworzyć, jednak niczego nie obiecuje. Ot, luźne pogawędki o rapie – odparł, gasząc papierosa na szklanej popielniczce. Oparł się wygodnie o poręcz fotela, wbijając wzrok w Kima.

 - Nie możemy tego spierdolić. Wyszedłem z siebie by go namówić, więc teraz spinamy poślady i działamy.  Musimy go zachwycić.

***

      Zadowolony z niewiadomych powodów chłopak, obgryzał właśnie końcówkę długopisu z nieopisanym zapałem. Ciemne oczy skupiły się na punkcie, który znany był tylko tej jednej osobie. Nie zwracał uwagi na roześmianych kolegów z klasy, zdających relacje ze swoich niesamowitych, wręcz niewyobrażalnych weekendowych przygód. Nie to, by Jimin im zazdrościł i starał ukryć swoją frustrację pod skorupą zobojętnienia, wyżywając się na niczemu niewinnemu kawałkowi plastiku.

Pomijając fakt, iż tak odrealnione zdarzenia nie mogły mieć miejsca (bądźmy szczerzy: Park ShinKi mógł te dwa wolne dni spędzić na upojnych pieszczotach z własną ręką, nie zaś z wysoką i uroczą japońską modelką), to zwyczajnie tego typu rzeczy były dla niego codziennością, ekscytowanie się nimi budziło więc w nim raczej litość i pogardę, aniżeli podziw czy uznanie.

      Park Jimin nie miał kołka w tyłku. Park Jimin był duszą towarzystwa, ulubieńcem kobiet. Poczucie humoru, odpowiednie podejście, szczery uśmiech i (nie da się ukryć) niezła klata przyciągały tłumy zainteresowanych. Dlaczego więc siedział sam, ciesząc się nieco żałośnie sam do siebie? Otóż, ten niesamowicie wspaniały chłopak właśnie został głównym tancerzem w szkolnym klubie. Może i nie byłoby to wielkie osiągnięcie, gdyby nie fakt, iż startować będą pod koniec roku w wielkim, międzyszkolnym festiwalu, gdzie zapewne będzie mógł spotkać wielu ważnych ludzi, którzy mogliby mu pomóc w rozwijaniu kariery. Bądź co bądź jakiś poboczny tancerzyna nie wzbudzi w nich podziwu, główna gwiazda zaś jak najbardziej. Oczywiście jest jeszcze Hoseok, ale on sam w sobie jest inną ligą. Kapitan to kapitan, o nim już sporo osób słyszało, jednak niedługo skończy on szkołę, więc zapewne Jimin przejmie pałeczkę i będzie zarządzał grupą. Co z tego, że tylko przez rok, zawsze to coś.

 - Siadajcie na swoje miejsca – rozległ się głos nauczycielki, która poprawiając okulary weszła do środka, jak zwykle obładowana jakimiś książkami. Jej perfekcyjna twarz nie nosiła oznak zmęczenia. Była pogodna, uśmiechnięta i mimo to wzbudzała respekt. Chociaż nie, to chyba jednak kwestia jej ładnych nóg i nowego, świeżo zoperowanego nosa.

      Jimin wyprostował się, strzelając palcami, po czym otworzył zeszyt, który poobklejany był różnymi naklejkami z cytatami czy śmiesznymi obrazkami. W ostatniej chwili dostrzegł, że tuż za perfekcyjną panią Lee, do sali wszedł pofarbowany na blond chłopaczek w sporych okularach z okrągłymi oprawkami. Park zmarszczył nos, odstawiając na stolik ledwo żywy długopis i wbił przenikliwe spojrzenie w nieznajomego. Nie kojarzył go, chociaż akurat to nie było nowością: myśli bruneta nie były przeznaczone dla randomowych ludzi, nie chomikował w głowie zbędnych informacji. Czasami było to nieco kłopotliwe, lecz natury nie zmieni.

      Nauczycielka odłożyła swoje karteluszki na biurko, po czym wsuwając za ucho zbuntowany kosmyk włosów stanęła przy blondynie, uśmiechając się szeroko i pokrzepiająco.

 - Od dnia dzisiejszego, Kim Taehyung należeć będzie do waszej klasy. Przeprowadził się tutaj z innego miasta dlatego mam nadzieję, iż odpowiednio go przywitacie i pomożecie mu się zaklimatyzować – odparła, lustrując ich uważnie. Jej wzrok mówił jedno: "Zrobicie złe wrażenie, a doprowadzicie do konfrontacji ze mną".

      Chłopaczek skłonił się, a na jego twarzy pojawił się nieco zabawny uśmiech. Usta przybrały kształt prostokąta, prezentując wszystkim zgromadzonym dwa rzędy białych zębów. Wyglądał pociesznie. Trochę nienormalnie, ale uroczo.

 - Hej. Miło mi Was poznać – nie wiadomo z jakiego powodu pomachał dłonią, po czym wbił nieco (zdaniem Jimina) nieogarnięte spojrzenie w nauczycielkę, która chyba nieco się zdziwiła tak... nieoficjalnym i dziecinnym zachowaniem.

 - Och. Proszę zajmij jakieś wolne miejsce – powiedziała, szybko wracając wzrokiem przed siebie – Koło Jimina jest pusto, możesz usiąść z nim.

Chłopak zadowolony ruszył w stronę świętego stolika Parka i zadowolony zajął miejsce obok, poprawiając na nosie okulary. Spojrzał na lekko wytrąconego z równowagi bruneta, wyciągając w jego stronę dłoń.

 - Mam nadzieję, że zostaniemy przyjaciółmi.

Brunet przez chwilę wpatrywał się w jego długie palce, jakby coś analizując, po czym uścisnął ją, uśmiechając się przyjaźnie i może wręcz odrobinę... zadziornie?

 - Jestem Park Jimin. Na pewno znajdziemy wspólny język – uniósł zabawnie brew ku górze, po czym zabrał rękę, nie odwracając jednak przenikliwego spojrzenia ciemnych oczu. Chłopaczek zaczął się wypakowywać, on zaś uważnie analizował jego wygląd. Miał uroczą twarzyczkę, wyglądał na młodszego. Może to kwestia tego uśmiechu, może farbowanych włosów? W każdym razie Jimin już przykleił mu łatkę "słodziaka", co było niemałym wyróżnieniem. W końcu to Park był tym uroczym i kochanym.

      Lekcja się zaczęła. Brunet nieczęsto skupiał się na słowach nauczycielki, nauka nigdy nie była jego największą pasją. Najchętniej zajmowałby się wszystkim, tylko nie matematyką. Tymczasem kątem oka dostrzegł, że nowy kolega pilnie coś notuje. COŚ, bowiem nie były to równania pisane przez panią Lee na tablicy. Gdy chłopak skupił się nieco bardziej mógł bez cienia wątpliwości stwierdzić, iż oblizujący co chwila wargi blondyn, rysował jakieś ludki, prawdopodobnie z anime. Cóż, uroczy z niego kosmita.

Zapraszam do komentowania ;)