6. I need U boy

- Na pewno dasz sobie radę?
Jimin trzymał drzwi taksówki, w której siedział nieco oderwany od rzeczywistości Taehyung. Jego na ogół roześmiane oczy były na wpół przymknięte, zaś dłonie zaciśnięte na rąbku koszulki. Wyglądał żałośnie, jednak nie tak jak zazwyczaj. Brunetowi było go żal, poniekąd też bał się zostawiać go teraz samego.
- Tak, nie martw się. Do jutra... - szepnął blondyn, po czym spojrzał wymownie na rękę Parka. Gdy ten puścił drzwi taksówka ruszyła.
- Szlag by to.
Zaczął iść powoli w stronę swojego mieszkania. Był wytrącony z równowagi. Gdy ten pieprzony gnojek zaczął się wydzierać i wyzywać Tae, aż się w nim zagotowało. Co jak co, że odnoszenie się w taki sposób do tak niewinnego i delikatnego stworzenia, było zwyczajnym chamstwem. Aż mu się serce krajało, gdy widział łzy spływające po zaczerwienionych policzkach.
Początkowo nie wiedział co zrobić. Gdy zabrał dzieciaka do sali, ten nie mógł wydusić z siebie słowa. Siedział skulony i pociągał nosem, całkowicie ignorując jego prośby i próby nawiązania rozmowy. Dopiero po dłuższej chwili dało się coś z niego wyciągnąć. Jimin nie mógł jednak powiedzieć, by wiedza ta go satysfakcjonowała. Chyba czułby się lepiej, gdyby Taehyung się przed nim nie otworzył i nie opowiedział całej tej historii. Teraz miał cholerne wyrzuty sumienia za wszystkie te sprośne myśli i głupie zachowanie. Było to naprawdę dziwne, gdyż miał się za osobę pozbawioną sumienia. Ileż to razy zabawiał się z osobami, które ewidentnie coś do niego czuły, potem zaś je zostawiał z zawadiackim uśmiechem? Był wrednym dupkiem i zawsze mu to pasowało. Teraz jednak było mu głupio. Może i to nienormalne, może bezzasadne, mimo to nie mógł pozbyć się z serca swego rodzaju smutku.
Biedny kosmita. Los mógł oszczędzić mu takich przeżyć.



***


Jin wrócił z wykładów nieco wcześniej niż zwykle. Jakimś cudem ostatnie zajęcia im skrócono, mógł więc wcześniej zabrać się za zrobienie obiadu i jakieś względne porządki. Zsunął buty i marynarkę, po czym wszedł do łazienki, gdzie przemył twarz i dokładnie umył ręce. Następnie przebrał się w luźny dres i zadowolony udał się do kuchni. Otworzył okno i uchylił drzwiczki lodówki, z której wyciągnął mięso i uprzednio przygotowane warzywa. Położył je na blacie i zaczął grzebać w szafce w poszukiwaniu garnka. Nalał do niego wody i położył na nagrzanej płycie.
Już miał zabrać się za krojenie papryki, gdy usłyszał dźwięk przekręcanego klucz i chwilę później w mieszkaniu pojawił się jego współlokator.
- Och, już jesteś? Dogadałeś się z Hoseokiem? - wyjrzał zadowolony z kuchni, jednak uśmiech z ust mu natychmiastowo zniknął. Yoongi wyglądał przerażająco. Jego twarz była jeszcze bielsza niż zazwyczaj, ciemne oczy zaś pozbawione były jakichkolwiek iskierek. Totalnie wyzbyty energii, bez jakiegokolwiek zapału. - Dongsaeng!
Różowowłosy skinął tylko głową na przywitanie, po czym z nietęgą miną wyminął Jina i otworzył lodówkę, z której wyciągnął butelkę wody. Bez zbędnych oporów odkręcił nakrętkę i opróżnił na raz więcej niż połowę, po czym zamknął drzwiczki. Oparł się rękoma o blat, wzrok wbijając w widok za oknem.
Seokjin nieco niepewnie podszedł do niego i położył rękę na jego ramieniu. Czuł dziwne ukłucie w sercu. Ostatni raz widział go w takim stanie dwa lata temu, co więc musiało się stać?
- Masz jakiś problem, coś nie tak? - zapytał, siląc się na przyjazny i spokojny ton, jednak sam wiedział, że dało się w nim wyczuć troskę i smutek.
Suga westchnął cicho i nie odwracając się mruknął: - Pierwszy raz w życiu moje przeczucia się sprawdziły. Wiedziałem, że stanie się coś, co mnie zniszczy, co doprowadzi mnie do rozpaczy. interpretowałem to jednak inaczej, przez myśl by mi nie przeszło, że te wszystkie sny zwiastować będą akurat to.
Szatyn przysłuchiwał się uważnie jego słowom, zaś mętlik w jego głowie był coraz większy. Nie miał żadnego punktu zaczepienia, nie wiedział, co ma powiedzieć, jak to rozumieć.
- Hoseok coś zrobił? - tylko to przychodziło mu do głowy, jednak szczerze w to wątpił. Raper nie miał takiej siły przebicia, by dobić Yoongiego i doprowadzić go do takiego stanu.
- Nie hyung. Ja... Nie wiem, czy jest sens się nad tym rozwodzić.
- Jesteśmy przyjaciółmi, mi możesz zaufać.
Młodszy prychnął pod nosem, po czym odsunął się od blatu, ruszając w stronę salonu. Przysiadł na kanapie, opierając dłonie o rozchylone uda. Chwilę później hyung do niego dołączył, ze zmartwioną miną wpatrując się w tą smutną twarz.
- On też tak mówił. Nie chcę się nad tym roztkliwiać Jin... Nie chcę jednak, byś poczuł się odsunięty, bo i tak praktycznie nic Ci nie mówię. Po prostu spotkałem dzisiaj przyjaciela, który mnie olał, zerwał kontakt z dnia na dzień. Ja... Kurwa mać. - jęknął i wstał. Machnął tylko ręką, po czym zamknął się  swoim pokoju.
Nieco zaskoczony Jin wpatrywał się w wejście do jego pokoju. Suga nie przeklinał. Suga się nie łamał. Kim był dla niego ten... przyjaciel?


***

- Nie wiem, co się z nim dzieje Namjoon. Przecież sam przyznasz, że nie było to normalne.
Hoseok siedział na łóżku przyjaciela, bawiąc się jakimś papierkiem, który znalazł na stoliku. Starał się skupić, jednak myślami ciągle wracał do sytuacji sprzed kilku godzin. Nie dość, że stracił szansę na rozmowę z Yoongim, to jeszcze teraz jego mózg skupiał się tylko na rozwikłaniu tej zagadki. Bez wątpienia chodziło o coś ważnego i wielkiego, pytanie tylko o co?
- Kim jest ten Taehyung? Nie wiem o kim mówisz. - mruknął białowłosy, po czym wszedł na portal społecznościowy i wpisał dane chłopaka. - Nie ma nic w necie, nawet nie mają się w znajomych. Określenie ich relacji będzie trudne.
- Czy ty zawsze musisz tak się zachowywać? Chciałem, byś jakoś tak... nie wiem. Pomyślał, pogdybał ze mną. - westchnął brunet, prostując się. Rzucił swoją zabawkę na ziemię, po czym oparł dłonie o uda, wpatrując się w plecy Namjoona. - Ten dzieciak jest podejrzany, mówię Ci.
- Bo Jimin na niego leci? Hope, bądźmy szczerzy, Ty jesteś zwyczajnie zazdrosny i starasz się wykreować tego biedaka na jakiegoś potwora. Przecież on wygląda rozkosznie! - odwrócił się do niego przodem, wskazując na zdjęcie kosmity. Wcinał tam lody z Parkiem, upaćkany na twarzy, podobnie z resztą jak jego towarzysz.
Hoseok skrzywił się.
- Nie lecę na Jimina, a nawet jeśli, to i tak coś jest nie tak! Suga nie kopie automatów ot tak.
- Może to jakiś stary znajomy? - wzruszył ramionami blondyn i wyłączył okno przeglądarki, po czym załadował pocztę.
- Przeklinałby na niego? Widocznie miał powód. Zresztą dzieciak przepraszał go i popłakał się. Tylko winny chce się tłumaczyć.
- I co z tego? Nie wiem czym się tak ekscytujesz, to nie Twoja sprawa. - Hoseok widział, że nie dogada się z nim dzisiaj. Namjoona nie interesowały tego typu gry, był raczej beztroski i bezpośredni, spiski to nie jego bajka.
- Moja. Może powinienem go odciągnąć od Mina? No ale mniejsza.
- Wreszcie. Uspokój się i lepiej zacznij szykować na jutrzejszą imprezę. Udało mi się zorganizować całkiem sympatyczne towarzystwo. - odparł zadowolony i zaczął odpisywać na jakąś wiadomość. Brunet zszedł z łóżka i zerknął mu przez ramię, chamsko podglądając. 'Jungkook'... Nie kojarzył nikogo z takim imieniem. '(...) tak. Będę koło dziewiątej, wiec bądź gotowy.'
- Kto to? - mruknął i spojrzał zdziwiony na przyjaciela. Ten tylko skrzyżował dłonie na karku, uśmiechając się zawadiacko.
- Pewien chłoptaś, który wymaga pewnych przeróbek. Operacja 'Wyciągnąć kołek z ciasteczkowego tyłka' zacznie się już jutro.


***



Słońce już powoli zachodziło. W pokoju Yoongiego panował półmrok, on sam zaś leżał już kolejną godzinę na łóżku, tępo wpatrując się w sufit. Nie miał siły jeść, nawet zapalenie światła wydawało mu się niesamowitą męczarnią.
Dlaczego wrócił? Czemu pojawił się w jego życiu teraz, kiedy wszystko sobie poukładał, gdy chciał wrócić do tego, co kochał? Kurwa czemu?!
Ukrył twarz w dłoniach, starając się zapanować nad drżącym ciałem. Jego serce tak cholernie bolało, jego umysł wariował.
Taehyung. Jego cholerny, słodki Taehyung. Taehyung, który dwa lata temu tam chamsko go opuścił, słowem nie tłumacząc czegokolwiek. Nawet nie usłyszał od niego "Żegnaj.". Przestał odpisywać na listy, zablokował go na każdym portalu, zmienił numer. Gdy zdesperowany przyjechał ze stolicy by go odwiedzić, nawet nie zastał go w domu. Nie wiedział, czy naprawdę go nie było, czy po prostu kazał matce skłamać. Cokolwiek by to nie było, złamało mu serce.
Przecież obiecywali sobie przyjaźń do końca życia! Znali się od dziecka, chodzili do jednej podstawówki. Nawet gdy Suga wyjechał do Seulu, bo jego ojciec dostał tu lepszą pracę, to widywali się dość często, jeździł na tę zapyziałą wioskę co miesiąc, byleby tylko się z nim zobaczyć, byleby pogładzić jego miękkie włosy i poprzytulać do torsu. Dzwonili do siebie codziennie, każdą wolną chwilę chciał spędzać nawet na głupim wysyłaniu sobie nawzajem buziek.
Cholera jasna. Ten idiota był jego sensem życia, jego cholerną pierwszą miłością. Nie przyznał się do tego nigdy, ukrywał to całkiem umiejętnie, jednak dla niego był gotowy na wszystko. Nawet jeśli było to jednostronne uczucie, to samo siedzenie z nim i obejmowanie ramieniem jego szczupłego ciała było dla Sugi najprzyjemniejszą rzeczą na świecie.
Gdy go opuścił Yoongi stracił chęć na wszystko. Wstawanie rano sprawiało mu ból, nie mógł nic przełknąć, zaś wykąpanie się stanowiło szczyt jego możliwości. Skoro cały jego żywot podporządkowany był tej jednej jedynej osobie, to jaki sens miało dalsze życie? To tylko wegetowanie, egzystencja pozbawiona radości, światła.
Ukochany rap nagle został znienawidzony, bo przecież to Taehyung namawiał go do rozwijania zdolności, to dla niego napisał pierwszy tekst i z nim chciał świętować każdy sukces. Z nim chciał spędzić resztę życia i gdy tylko młodszy skończyłby szkołę, zabrałby go tutaj, do siebie. Wyciągnąłby go z zadupia i zamieszkał z nim w jakimś przytulnym mieszkanku. Budziłby się obok niego, a może kiedyś udałoby mu się go uwieść i rozbudzać pocałunkiem?
Cholerne uczucia. Wyniszczały go, doprowadzały do ruiny. Czemu w ogóle wspomina te przyjemne chwile? Czemu coś ściska mu serce, gdy wyobrazi sobie ich razem, roześmianych i szczęśliwych?
Jak los może go ranić po raz drugi, zsyłając najważniejszą i jednocześnie najbardziej znienawidzoną osobę w chwili, gdy chciał znowu się uśmiechać i być szczęśliwy? Zamiast radości czeka go smutek, zamiast zabawy łzy. Dobra samopoczucie zastąpi rozpacz i depresyjne myśli. On...
Jak mógł pojawić się w szkole, do której on chodził? Czemu zamieszkał w mieście, w którym on przebywał? Dlaczego do cholery wygląda tak słodko w tych okularach i z jasnymi włosami?
I najważniejsze.
Jakim prawem pewien żałosny człowiek ze łzami na policzkach, ma ochotę wtulić nos w tę zdradziecką szyję i powiedzieć 'Tęskniłem!'?
Suga, jesteś skończonym palantem.

Zapraszam do komentowania ;)